Jestem tu z Wami od niedawna,długo szukałam jakiegoś forum ,bogu żebym mogła się wygadać...Minęło prawie pół roku od śmierci naszego dorosłego syna Kacpra a ja czuje się raz lepiej raz gorzej Podobnie jak napisała tu jedna z Pań o takim dziecku mogłam tylko marzyć :nie pił, nie palił zdał świetnie maturę ,został technikiem informatykiem ,miał masę planów chciał iść na studia. Kochał od małego motocykle....i w końcu zrobił prawko i kupił za własne pieniądze wymarzony motor...Zawsze mu powtarzałam że jeśli mu się cokolwiek na nim stanie to go własnoręcznie PORĄBIE !!! Ale tak naprawdę byłam najdumniejszą mamą na świecie (młodszy syn też jeździ na motorze tylko słabszym, po śmierci brata sprzedał motor )Tak bardzo brakuje mi ryku motocykla zawsze gdy ich widzę lżej mi na sercu... Teraz już wiem że motor jeśli się da naprawić zostanie naprawiony albo kupimy nowy...My tez z mężem czasami jeździli tym jego motorem, poza tym wiem ile Go to wszystko pracy kosztowało nie miał ani jednego dnia wakacji zaraz po maturze znalazł pracę w firmie kurierskiej, dwa tygodnie przed wypadkiem kupił nowy kask ,w poniedziałek miał odebrać zamówiony kombinezon na motor...nie zdążył Nie wiem skąd miałam silę na pogrzeb, nie chciałam żadnych tabletek chciałam być wszystkiego świadoma...Prowadzę salon fryzjerski i do pracy wróciłam po tygodniu ,bo wydzwaniały klientki poza tym musiałam wstać i pokazać młodszemu że musimy żyć (w pracy byłam po parę godzin i zamykałam bo nie dało się pracować)nie mogłam rano wstać ,sprzątać ,gotować ale zwlekałam się bo patrzy Paweł ....Zajęłam się rozdawaniem naklejek "Patrz w lusterka motocykle są wszędzie"...może ktoś popatrzy ,może uratuje to życie jakiemuś motocykliście??? Podpisałam umowę z fundacją która zbiera włosy dla chorych na raka...Śmierć syna jeszcze bardziej zmobilizowała mnie do robienia rzeczy których nie miałam odwagi robić do tej pory Najgorsze do przeżycia były Święta i sama Wigilia, nasi rodzice nie żyją...więc mamy tylko siebie.Dostaliśmy masę wsparcia od znajomych ,rodziny męża i od nie znajomych,ale to powoli wszystko się wykrusza ,wszyscy muszą wrócić do swoich zajęć a nie zajmować się nami :( Posobnie jak Wy nie mogę słuchać opowieści o dzieciach ich planach marzeniach (chociaż mam jeszcze jednego syna ) Coraz mniej w towarzystwie mówi się o Kacprze...w domu jest inaczej rozmawiamy jakby ciągle z nami był. Po śmierci Kacpra oprawiłam mnóstwo zdjęć z nim , wiszą wszędzie w dość dużych rozmiarach Ktoś kiedyś powiedział ze DZIECKO jest sercem rodziny...i chociaż My straciłyśmy część sera dziękuje za każdy dzień życia Kacpra i chociaż nie wiem dlaczego Bóg nam Go zabrał dziękuje że nam go dał...I wiecie co jutro idę zrobić tatuaż na ręce z imieniem syna
|
Re: SAMOPOCZUCIE PSYCHICZNE po stracie. Malwinka [*][+] 9.10.2014 r. nasza ukochana córeczka...
