Nie wiem od czego zacząć…Trochę się zbierałam aby cokolwiek napisać. Zacznę najlepiej od początku aczkolwiek to co tu napisze to mała część tego co się wydarzyło ale najważniejsze w moim życiu.Dnia 31.01.2012 test pokazał dwie kreski, razem z mężem byliśmy bardzo szczęśliwi gdyż chcieliśmy drugie dziecko. Mamy już 3 letniego synka który bardzo chciał siostrzyczkę . Od 8 tyg ciąży występowały plamienia, 2 krwotoki z powodu krwiaków ale pomimo tego dzidziuś żył. Mijały dni, tygodnie ,krwiaki się zmniejszały i pojawiały nowe ,większe ale moja kruszynka walczyła. Aż w końcu przyszedł dzień że krwiak już prawie zanikł plamienia ustały i czułam się dobrze. Był to 17 tydz ciąży, byłam najszczęśliwszą mamą na świecie że w końcu mogę cieszyć się ciążą i myślą że moja córeczka jest w końcu bezpieczna.Mój synek przytulał się do coraz większego brzuszka Mania reagowała na jego głos i jego dotyk oddając kopniaczki . Moja radość zakończyła się kiedy w 19 tyg dostałam zapalenia pęcherza, ale lekarka zapewniała że będzie dobrze i przepisała antybiotyk po którym dostałam ataku trzustki.Dostałam skierowanie do szpitala. Lekarze w szpitalu mówili że jak wybiorę antybiotyk to mnie puszczą do domu. Minęło 6 dni i nazajutrz miałam wychodzić. Niestety tego samego dnia po południu odeszły mi wody, jednak poród nie rozpoczął się. W 22 tydz ciąży wód było mało , wciąż wypływały, malutka rosła, serduszko biło, kopała i fikała. Lekarze nie robili nic i kazali czekać a od 1,5 tyg mówili abym poddała się usunięcia mojej malutkiej córeczki bo tak będzie dla niej lepiej. Byłam przerażona bo lekarze powinni ratować nasze maleństwa a nie je zabijać. Strasznie się bałam każdej godziny, każdego dnia kiedy moja córeczka się nie ruszała a ja dostawałam skurczy na które leków nie dostawałam. Przepełniała mnie złość, żal , ból i rozpacz na myśl że oni nie chcą nam pomóc i czekali na śmierć mojej córeczki która dzielnie walczyła. W 24 tyg. zostałyśmy przewiezione do innego szpitala gdzie był oddział dla wcześniaków. Dopiero tam czułam się bezpieczna bo tam lekarze walczyli razem ze mną. Wytrzymałyśmy do 26 tygodnia i 4 dnia ciąży. Lekarze postanowili zakończyć ciążę z powodu infekcji. Cięcie cesarskie i Maria Sofia była z nami 01.07.2012 o 13.31. Ważyła 660 gram i miała 32 cm. Dawali jej duże szanse ale infekcja była silniejsza.Zmarła po 2,5 godzinie. Wciąż zadaje sobie pytanie DLACZEGO?? Dlaczego ja, dlaczego moje dziecko, moja malutka córeczka. Ktoś mi powiedział że płacz i czas jest najlepszym lekarstwem ze łzy kiedyś się skończą ale dziś mija 69 dni o jej odejścia a Ja nie wiem jak żyć i dalej funkcjonować i wyje jak bóbr. Tak bardzo boli.
Kocham, Tęsknię bardzo moja córeczko.
Caterina
|
Mój aniołeczek Maria Sofi 01.07.2012 (*)
