Witajcie. Widzę Was tu wszystkie - młodziutkie, do niedawna pełne życia i energii dziewczyny. Nastawione na szczęście i radość. Aż tu nagle...Wszystko obraca się w bezsens, świat wali się w jednej chwili. Czarna dziura i nic poza tym...Byłam w tej dziurze wiele lat temu, ponad 30. Tkwiłam w niej kilka lat, a najczarniejsza była przez mniej więcej rok. Bez nadziei, bez żadnej radości, z myślami samobójczymi, w ciężkiej depresji. Miałam 24 lata, dwoje dzieci i trzecie utracone. Synek Witold miał 4 miesiące, gdy zmarł na zapalenie płuc. To ja zlekceważyłam objawy choroby, to ja dałam go do szpitala i nie zrobiłam NIC, żeby go uratować. Odszedł, a wraz z nim odeszło moje szczęśliwe zycie. Tak mi się przynajmniej wówczas wydawało. Zawalony świat, ja zdruzgotana, nie mająca pojęcia, ze przechodzę żałobę, cierpiąca na straszny ból duszy, nie radząca sobie z niczym, a musiałam ze wszystkim. Nie wiedziałam nic o tym, co się ze mną dzieje, jak sobie pomóc, z nikim niem rozmawiałam, o tym, co sie stało. Bałam sie okazywania własnych uczuć. Najgorsze byly pierwsze dni, tygodnie. Tak, jak Ty, Kiniusiu, myslałam, że to nigdy się nie skończy, ze tylko rozpacz, płacz i nic więcej. Bardzo chciało mi się być ponownie w ciąży, myślałam, że to będzie ratunek na wszystko. POspieszyłam się, zaszłam w ciążę po 2 miesiącach od śmierci synka, a po 10 tygodniach ją straciłam. Wtedy się dopiero wszystko posypało. Tylko dzięki własnej, hmm, pracy nad sobą, jakiejś niewiarygodnej samoświadomości uratowałam się od czegoś gorszego. A było bardzo blisko...Miałam 24 lata, dwoje dzieci, i wiedziałam mimo wszystko, że muszę żyć, poradzić sobie, znaleźć siły na codzienność. Poszłam więc do pracy, i to mnie chyba uratowało. Po roku było juz o wiele lepiej, ból minął, życie stało się znośne, a z czasem zaczęło nabierać blasku. Po 2 latach od śmierci synka na świat przyszła córeczka - kinder-niespodzianka po trzech synach. Od tego czasu mogę powiedzieć, że zaczęłam być szczęśliwa. Wy tez będziecie. Każda z Was niewiele widzi przed sobą, ale to jeszcze nie czas na jakiekolwiek wizje. Przeżywacie żałobę, musicie przeżyć ją do końca, musi ona pochłonąć Was całkowicie, żeby potem odejść raz na zawsze. Ja nie miałam zadnej pomocy, Wy ją macie w postaci nas na tym forum. To bardzo ważna sprawa, móc dzielić się swoimi uczuciami z kimś, kto przeżywa to samo. MOże ja przyniosę Wam odrobinę nadziei? Kiniusiu, chociaz teraz wydaje sie to niewiarygodne, ale bedzie lepiej. Ten straszny stan nie trwa długo, ból powoli minie, zostanie żal, smutek i tęsknota. Ale będzie lepiej. Powiem Ci jeszcze coś, co może da Ci kolejną nadzieję - ja miałam 4 cesarki, trzy pierwsze co rok i 3 miesiące, czwarta po dwóch latach od trzeciej. I nic się nie stało, w ciążę zachodziłam po 6 miesiącach od poprzedniego porodu, dzieci przychodziły na świat duże i zdrowe. Najstarszy syn ma teraz 33 lata. Kiniusiu, dasz radę, wszystkie dałyśmy. Pozdrawiam CIę serdecznie.
|
Re: Straciłam córeczkę-straciłam sens życia..
