Miałam bardzo ciezki poród... bardzo bolało. Jak obudziłam się rano to właściwie nic mnie nie bołalo!!! Nic... tylko zabrali mi synka, bo był słaby. Jak przyszedł lekarz, to płakałam i płakałam... az zmiękł i kazał mi przynieśc synka. Położna zapytała "na chwilę?", "nie na stałe" odpowiedział pan w bialym fartuchu. To był miły człowiek. Potoem znów zajrzała położna i zamast gapic się na moje słonko, kazała mi odpoczywac... bo było ze mną krucho. Dopiero potem dowiedziałam się jak sytuacja była poważna. Starsza pani pwoedziała mi, że zna te małe potwory od lat... to takie małe cwaniaki, ważą 3, 4, no górra chyba 5 kg, ale dobrze wie, jak sobie matke owinąć koło palca. To mali terroryści... musisz o tym wiedzieć. Jak pani może tak mówić - zaptyałam, a ona na to - "Bo znam te małe bestie od 20 lat". Przekonasz się jeszcze i przypomnisz sobie moje słowa! Połozna miała rację, jak wróciliśmy do domu, mama z bratem odjechali, ja zostałam sama. Wystraszona, ale dumna młoda mama. Mój skarb spał w beciku... a ja nie wiedziałam, co mam robić. Czekałam... i się doczekałam. Mały skarb szybko nade mną zapanował... darł się w niebogłowy ... i pytał :Gdzie się ta matka podziewa?! Mąż był zupełnie bezradny... ale też miał dość. Juz pierwszej nocy... gdy padałam ze zmęczenia (nosiłam go kilka godzin), zapoytałam sama siebie "Boże czyż nie było nam dobrze w dwoje?". Patrzyłam na twarz mojego śpiącego mężą, i przypominałam sobie, jak spaliśmy wtuleni w siebie, w ciszy i spokoju... albo leżeliśmy sobie w wekendowe ranki... i wogóle robiliśmy co nam się tylko wymarzyło. Koniec z tym... na zawsze. Zapewne niejedna mama tak sobie pomyśli... ale ja potem bardzo żałowałam i wstydziłam się tych słów. Ale ponoć w chwilach zmęczenia i zniechęcenia każda ma prawo do takich myśli. Jednym słowem byłam przewrażliwoną mamą, i kiedy odwiedziła mnie położna... a ja zapytałam o mojego urwisa - usłuszałam "Z nim wszystko w porządku, zadbany, ślicznie ubrany i wypachniony, ale gorzej z panią". Powiedziała mi, że bradzo źle wyglądam, i pewnie nieśpię, i nie jem. Kazała pić bobofruty, bo nic innego nie mogło mi przejśc przez gardło. Dziś wiem, że wszystkie tamte poświęcenia , to nic w stosunku do tego, jak bardzo poświęcają się mamy chorych dzieci. Dziś jest mi wstyd... chociaz i mój synek chorował i miał poważną operacje, ale nie był obciążony jakąś ciężką chorobą, a wszystko, co przechodził dało się wyleczyć. Przyszłe mamy... Matka wytrzyma wszystko... i jeszcze więcej. Pamiętej te pulchne łapki, uśmiechy, gaworzenie, pierwszy krok, pierwsze słowo... i dzisiaj jak patrzę na mój 14-letni skarb dziękuje Bogu, że Go mam. Może nie byłam zbyt wdzięczna i dlatego dwoje moich dzieci nie żyje... Patrzę na Jego duże stopy... i marzę, żeby znowu stały się malutkie, a ja bym je całowała. Chociaż jak sobie leżymy obok siebie, po kąpieli, to często dla zartu całuję ten jego 43 numer. On się śmieje, i pyta dlaczego, to robię, to mu mówię, że jak był mały, to całowałam każdy skrawek jego ciałka. teraz tego już nie robię, ale stópki... to coś co szczególnie lubiłam... i z tego nie zrezygnuje... no rpzynajmniej na razie. Ot taka jestem zbzikowana mama... Przyszłe mamy... czeka was mnóstwo wątpliwości, smutku, niepewności i nieprzespanych nocy... ale to wszystko zostaje wynagrodzone w jednej chwili... kiedy szkrab mówi sepleniąc "kocham Cię mamusiu". I tego Wam życzę!
|
Re: Macierzynstwo..ten straszny dzidzius!!!
