DLACZEGO "WTEDY" NIE BYŁO ŻADNYCH "KOCÓW RATUNKOWYCH", ŻADNYCH WSPÓLNOT, ŻADNEGO BYCIA RAZEM, ŻADNEGO ROZUMIENIA, WSPOMAGANIA, POPIERANIA, PRZYTULANIA, WSPÓLNEGO WYLEWANIA ŁEZ, ŻADNYCH WARSZTATÓW, ORGANIZACJI, NICZEGO??? DLACZEGO BYŁAM W TYM WSZYSTKIM SAMA, A INNI PATRZYLI NA MNIE JAK NA RAROGA, A JA MUSIAŁAM NATYCHMIAST ZAŁOŻYĆ MASKĘ, ŻEBY NIE SPRAWIAĆ INNYM PRZYKROŚCI TYM, ZE BARDZO CIERPIĘ??? CZY TYLKO MI UMARŁO DZIECKO? CZY LUDZIE ÓWCZESNI BYLI INNI, MIELI JAKIEŚ NIELUDZKIE UCZUCIA, CZY NAPRAWDĘ NIKT SIĘ NIE PRZEJMOWAŁ ZA BARDZO ŚMIERCIĄ CZYJEGOŚ DZIECKA? BO TAK BYWA? I NIE JEST TAK, ZE TO BYŁO DAWNO, WCALE NIE, TO TRWA, WCIĄŻ SIĘ DZIEJE.
TAK, TO JEST MÓJ KRZYK.
|
Re: SOLNE MOTYLE - 18 IV, godz.16 - twórcze warsztaty dla mam po stracie - Oliwio
