Wszyscy mi mówią, że czas leczy rany, że z czasem będzie dobrze i zapomnę...jak mogłabym zapomnieć o moim synku, przecież ja go normalnie urodziłam i trzymałam na rękach jak mam zapomnieć?!?! Czy takie słowa wypowiemy di osoby której umiera mąż lub żona?!?! NIE!!! Nie powiemy jej że z czasem zapomni o nim, że jeszcze znajdzie sobie nowego męża czy nową żonę...więc nie rozumiem tego jak mozna powiedzieć że mam zapomnieć o moim dziecku...to że zył tak krótko to mam zapomnieć?!?!?! Czas nie leczy ran...czas uczy z tym żyć...mnie jeszcze nie nauczył...nie potrafie normalnie funkcjonować...nie potrafie normalnie już żyć...nie potrafie się skupić...nawet w pracy nie potrafie o tym nie mysleć. Są chwile że udaje mi się czymś zająć ale po chwili wszystko wraca, łzy napływaja do oczu... Zawsze byłam bardzo twardą osobą. Ile mi rzucano kłód pod nogi to o tyle kłód byłam silniejsza. Zawsze znalazłam rozwiązanie i umiałam sobie poradzić...teraz nie potrafie...przerosło mnie to wszystko. Z twardej jak skała osoby stałam się osobą miekką jak skorupka... Dlaczego Bóg daje nam tak wielkie szczęście jakim jest dziecko i po chwili nam to szczęście odbiera...co w ten sposób chce nam pokazać...gdzie w tym wszystkim jest sens?!?!?!
To już ponad 4miesiące jak Ciebie nie ma...tak bardzo tęsknie...tak bardzi mi Ciebie brak...w każdej sekundzie mysle o Tobie, o tym jakbys teraz wyglądał, jaki byłbys duży...przed oczamu mam cały czas tą krótka chwile kiedy trzymałam Cię w swoich ramionach...byłes taki malutki...to była najpiekniejsza a zarazem najgorsza chwila w moim życiu...wokół mnie tyle kobiet w ciąży...tyle szczęsliwych mam...to tak strasznie boli. Coraz więcej spotykam znajomych którzy wiedzieli o mojej ciąży i teraz wypytują jak maleństwo...co mam powiedzieć...jak im wytłumaczyć?! To wszystko powraca jak bumerang ale coraz silniejszy... Jak odpowiedzieć mam na pytanie czy ma Pani dzieci...ja wiem, że mam dziecko, moje dziecko jest Aniołem, ale czy to zrozumieją...czy jeśli mojego dziecka nie ma tu na ziemi to ja nie jestem matką?!?! I jak juz odpowiem, że tak mam jedno dziecko ale moje dziecko jest Aniołem ten dziwny wzrok przeszywa moje ciało...patrza na mnie jak na osobe chorą psychicznie...i to spojrzenie mówi samo za siebie jak ona może mówić że jest matką, przecież jej dziecka nie ma...
Synku wiem, że tam gdzies wysoko jesteś, jesteś ze mną przez cały czas...czuje Twoją obecność i niech tak będzie już zawsze...Kocham Cię bardzo mocno i strasznie tęsknie...serce cały czas krwawi a we mnie zagościła pustka...
Dla Ciebie syneczku (*)(*)(*)(*)
Kocham...
Weronika
Aniołek Filipek
(*+ 22.04.2008)
http://filipreszela.pamietajmy.com.pl/
|
Tak mi Ciebie brak...
