Kochana Mamo" Wiem że mnie nie widzisz,nie słyszysz i nie możesz dotkn±ć...ale ja jestem..istnieje..w Twoim życiu,snach Twoich,Twoim sercu...Istnieje. Kiedy byłem tam na dole,w twoim cieplym brzuchu godzinami zastanawialem sie jak to będzie kiedy będę już przy Tobie,w tym miejscu o ktorym opowiadała¶ mi gładz±ć sie po brzuchu wieczorami kiedy chyba nie mogła¶ spać.Ja wsłuchany w twoje opowiesci i kojacy twoj głos chłon±łem każde słowo,każd± informacje a potem cichutko zeby cie nie obudzić kiedy wreszczie usypiała¶ marzyłem. Wyobrażałem sobie to cudowne miejsce i ciebie jak wygl±dasz.Patrzyłem na swoje dziwne nożki i r±czki u których nie wiem czemu było dziesięć palcówi i zastanawiałem sie czy jestem do ciebie podobny...Chyba nie-myslalem-bo ty pewnie jestes piekna a ja taki dziwny,pomarszczony...no i po co mi dziesiec palcow -my¶lałem? A potem nagle wszystko sie jednego dnia zmieniło.Płakała¶ gło¶no głaszcz±c brzuch i juz nie było opowie¶ci.To nie może być prawda-mówiła¶-godzinami . Słuchałem teraz jak płaczesz,krzyczysz,prosisz i błagasz.A ja nie wiedziałem o co i dlaczego? Chciałem Cie barzdo pocieszyc więc wywracałem fikolki żeby¶ poczuła że ja tu jestem i cię kocham, ale wtedy ty plakała¶ jescze bardziej.
A potem nadszedl ten straszny dzień.Zobaczyłem ze kto¶ ¶wieci mi po oczach,straszne ¶wiatlo wpadalo w gł±b ciebie, nie wiem sk±d a ty powtarzała¶ ze będzie dobrze,musi być.Ale płakała¶ -słyszałem.Kiedy nagle wszystko zrobiło się czarne a mnie wci±gnęło co¶ i pchało mocno zrobiło się cicho.Kto¶ już trymał mnie na rękach ale to nie była¶ ty.A potem usn±łem i kiedy otworzylem oczy,wszystko wkoło mnie zalewał błekit w każdych odcieniach.Byłem ten sam-mały,pomarszczony i z dziesięcioma palcami u r±k.Ale ciebie nigdzie nie było.Obok mnie siedział rudy chłopczyk i u¶miechn±ł sie do mnie.Witaj-powiedział. Gdzie moja mama-zapytałem? I wtedy on opwiedział mi wszystko.Ze nie kazde dziecko trafia do swoich rodzicow,i ze nie niema zwiazku jak bardzo oni kochali i chcieli,ze teraz tu jest moje miejsce,posrod innych malych Aniolkow.Ze bedzie mi ciebie mamo brakowalo ale musimy oboje nauczyc sie zyc bez siebie.I musialem nauczyc sie tak zyc,Nie, nie bylo mi łatwo,plakałem tak jak ty wtedy i cierpialem tak jak ty wtedy.Ale jest mi tu naprawde dobrze.Mma wielu przyjaciol,wiele zabawy,wiele radosci.Ale nie szalejemy calymi dniami na łace,mamo.Pomagamy starszym ludziom przeprowadzic ich na spotkanie tu w niebie.Znajdujemy ich rodziny,mężow,żony,dzieci żeby mogli się z nimi spotkać.Możesz być ze mnie dumna,mamo.Jestem grzecznym Aniołkiem,naprawdę.No..czasem tylko robimy sobie psikusy i troszkę narozrabiamy kiedy skrzydełkami zachaczamy o klomby kwiatów,ale wiesz... jak się bawimy w berka to czasem nas ponosi...Kiedy tu się znalazłem mój przyjaciel wytłumaczył mi też że nie moge kontaktować sie z toba osobi¶cie..czasem tylko pojawic sie w twoich snach ale nic więcej.Ostatno jednak zaczęłem robić sie powoli przezroczysty i skrzydełka mi nie działaj± jak kiedy¶.Przyjaciel poptarzył,pokiwał smutno głow± i zabrał mnie na ziemię.Usiedli¶mu na białym krzyżu i naglę CIĘ zobaczyłem,Wiedziałem że to ty,poznałem twoj głos.Stała¶ tam w deszczu i płakała¶ powtarzaj±c że tak bardzo cierpisz,że tak bardzo tęsknisz,ze nie chcesz już żyć....Przyjaciel popatrzył na moje skrzydełka i powiedział że musimy co¶ zrobić,żeby Ci pomoc.Bo nie możesz tak dalej cierpieć,musisz żyć bo wobec ciebie jest jeszcze wiele planów które musisz zrobić.że s± gdzie¶ dzieci którym musisz pomoc przej¶ć przez zycie i otoczyć je miło¶ci± tak wielk± jak t± która teraz powoduje twoj wielki ból.Więc piszę do ciebie mamo ten list,pierwszy i ostatni.Musisz wzi±¶ć się w gar¶ć,musisz się u¶miechać,zyć,dzielić się rado¶cia z innymi.Ja cie bardzo mocno kocham i wiem ze to zmojego powodu płaczesz ale tak nie można..Każda twoja kolejna łza powoduje że moje skrzydełka znikaj±.Kiedy ty sie poddasz ja tez zniknę,Tu na górze istnieje dzieki tobie i twoim myslom o mnie.Ale tylko tym dobrym mysł±.Bo kiedy bedziesz cały czas tak strasznie rozpaczać to żał zaleje twoje srece,smutek przesłoni ci ¶wiat i bedziesz tylko myslała o tym co straciłas.Zapomnisz o mnie.Nie ,nie zaperzeczaj ze nigdy nie zapomnisz.Pamięć to zachowanie w sobie tych radosnych chwil a ciebie pogr±ża smutek-on nie jest dobry.Każdy twoj usmiech to dla mnie radosna chwila.Dzięki tobie mogę zrobić jeszcze tyle dobrego.Zebys widziala t± radosć kiedy znajduję najbliższych ludziom którzy tu trafili...Z twojego szczescia czerpie swoja sile.Prosze mamo żyj dalej i zachowaj mnie w sercu i myslach.Bo nie długo poza smutkiem nie będzie już tam miejsca dla mnie... Kocham cie mamo..I nie jeste¶ sama-pamiętaj.I nie mów że mnie już nie ma! JESTEM..Zobaczysz mnie w oczach swoich dzieci,usłyszysz w radosnym ich ¶miechu,poczujesz kiedy przytulać je bedziesz i kołysać do snu.Ja tam zawsze będę,zawsze przy tobie.Zawsze.Tylko proszę żyj mamo bo smutek powoduje że znikam...a wtedy nic już nie będzie..mnie już nie będzie,,,Kocham cie mamo.
Ada
http://www.swiatelkapamieci.pl/2007/1420-pamieci--patrycja-turzy-03052006-20022007.html
To nieprawda że Ciebie już nie ma
|
Re: Mój Kubu¶ [*] 34 TC
