Od pewnego czasu ¶ledzę to forum i dopiero teraz zdobyłam się na odwagę i postanowiłam podzielić się swoim niestety też przykrym do¶wiadczeniem.
To stało sie tak nagle, w 31 tygodniu poszli¶my z mężem na kontrolne usg. Okazało się, że serce dziecka nie bije. Do dzi¶ pamiętam minę lekarza, który nie wiedział jak nam to powiedzieć, i jego trzęs±c± się rękę, badaj±c± mój brzuch. Dostałam skierowanie do szpitala i następnego dnia miałam wywoływany poród. Rodziłam w ciszy, łzach, bez krzyku, żeby nie zbudzić mojej Juleńki, która zasnęła w moim brzuszku. Sekcja zwłok, na któr± nie chciałam się zgodzić, nic nie wykazała. Poza tym, że na łożysku zrobił się krwiak, nie wiadomo dlaczego i sk±d. Wszystkie parametry jak na wiek dziecka były prawidłowe. Malutka ważyła 2280 i miała 48 cm. Wyniki badań krwi (także żelazo, którego tak często brakuje kobietom ciężarnym) oraz usg w ci±ży miałam prawidłowe, samopoczucie również, nie miałam żadnych ani plamień, ani krwawień, zupełnie nic co mogłoby sygnalizować, że jest co¶ nie tak. Czy nie mogła się urodzić żywa i być wcze¶niakiem? Tak wiele wcze¶niaków się teraz rodzi.... Do ostatniego dnia chodziłam do pracy (pomimo mrozów i ¶niegów jakie panowały tej zimy-tak dobrze się czułam!). Miałam i¶c na zwolnienie lekarskie na miesi±c przed porodem, ale bardziej z tego względu, żeby na spokojnie przygotować pokoik, pokupić ubranka na nadej¶cie Tego Małego Człowieczka.
Choć minęły ponad 5 miesięcy od tego przykrego wydarzenia dla nas, nadal nie potrafię zrozumieć dlaczego tak się stało, dlaczego to mnie spotkało, ani pogodzić się ze strat±. To miało być nasze pierwsze upragnione i wyczekiwane dziecko! Najgorszy był Dzień Dziecka, a także Dzień Matki....Choć na pocz±tku wydawało mi się że bardziej byłam z tym "pogodzona", teraz z każdym dniem jest coraz gorzej i gorzej, przeżywam potworny okres buntu!
Zamiast kupować Malutkiej kolorowe lizaki, kupujemy z mężem kolorowe znicze i palimy na Jej grobie. Zamiast wybierać wózek i łóżeczko musieli¶my wybierać trumienkę i pomnik.... Jakie to życie jest niesprawiedliwe!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
I też mam wyrzuty sumienia, że nie zobaczyłam swojej córeczki po porodzie, ale widzę, że nie jestem tu sama (co prawda to nie powoduje moich mniejszych wyrzutów sumienia, ale wtedy chyba rzeczywi¶cie byłam pod wpływem ogromnego szoku).
Wszyscy dookoła "daj± dobre rady" - powinni¶cie gdzie¶ wyjechać odpocz±ć, zrelaksować się, znaleĽć jakie¶ hobby, ale co to da, to nie zast±pi nam tego najważniejszego!!!! Byłam w pewien czerwcowy weekend na szkoleniu w górach w luksusowym hotelu ... i każdego dnia na ¶niadaniu spotykałam rodziców z małymi dziećmi, którzy akurat spędzali tam swój urlop....i takiego jednego ranka na ¶niadaniu przysiadł się pewien tatu¶ z niespełna rocznym synkiem, za każdym takim razem łzy same lec± jak grochy. Albo rady w stylu "jeste¶cie młodzi, macie czas" -jak to słyszę, to aż się we mnie gotuje ze zło¶ci, z rozpaczy, b±dĽ "musisz my¶leć pozytywnie, jeszcze będzie dobrze, tylko uwierz" - no ale teraz nie jest, i jak tu wierzyć i mieć my¶li pozytywne skoro tak bardzo serce krwawi i żal, ta bezsilno¶ć, aż tam gdzie¶ głęboko za gardło ¶ciska....
Sam widok małych dzieci, wózków czy kobiet w ci±ży jest ogromnie przykry dla mnie. Dlatego lubię jak leje deszcz, bo wtedy na osiedlowym placu zabaw nie ma nikogo. Wiem, że inni nie s± winni mojego nieszczę¶cia, ale czy ja nie mogłam donosić tej ci±ży jak inne matki????? czuje się przez to kim¶ gorszym, wcale nie wybranym, przecież nie po to się człowiek stara o to dziecko, żeby godzić się z Jego strat± i tłumaczyć sobie, że widocznie tak musiało być!!!!! To nie taka kolej rzeczy przecież powinna być.
I jak tu dalej żyć, kiedy już nic nie będzie takie jak dawniej?
dani_19
Mama Julci- Aniołka (31 t.c)
|
¦p. Juleńka-Aniołeczek - 5 luty 2010
