od kiedy nie ma z nami jednogo z naszych ukochanych synków - jednego z wymarzonych bliźniąt................wraca do mnie takie dziwne wspomnienie. Jako dziewczynka jeździłam z rodzicami na groby rodzinne, ale tylko jeden cmentarz przyprawaiał mnie o ciarki na plecach. Przy głównej alejce mija się grobki małych dzieci. pamiętam moje pierwsze i ostatnie pytanie skierowane do mamy - "mamo czemu te groby sa małe?". Mama odpowiedziała że to groby dzieci, czasami takich które zamrły w dzień urodzin, czasami takich które żyły tylko kilka dni....................Juz więcej nie pytałam ale zawsze gsy szłam tą alejką robiło mi się tak smutno, myślałam że to ja mogłam tam leżeć, zastanawiałam się dlaczego takie malutkie dzieci tam spoczywają, przecież na grobach odwiedza się babcie, dziadków, pra................, z czasem rodziców..................ale tego nie mogłam pojąć - dzieci???? No, nie miesciło mi się to w mojej głowie. I tak było rok za rokiem, teraz.............sama chodzę na taki grobek, do mojego synka i nadal nie moge pojąć. A może juz wtedy jakiś aniol usiadł na mym ramieniu i systematycznie rok za rokiem przygotowywał mnie na moją własna stratę? Może to było przeczucie? Jak to nazwać?
|
przypominam sobie siebie - małą....... na cmentarzu
