Brak mi słów by coś napisać,to straszne co przeszłaś.Wiem jak ciężko przechodzi sie to we dwoje ,a co dopiero samej.Twój partner też cierpiał w samotności-nawet nie mieliście siebie w tych ciężkich chwilach.
Wiem jak boli strata dziecka.U nas jest tak że cierpie ja,cierpi mój mąż,ja cierpie bo on cierpi,a on cierpi bo ja cierpie.Tak bardzo brakuje nam Tomcia,urodził sie w 20tc.Ciągle myśle czy On ma tam dobrze,czy ktoś Go utuli,podrapie po pleckach i główce?
My uczymy sie żyć z raną w sercu.Wam też życze byście odnalezli sens życia,nauczyli sie żyć .
Tak jak po nocy nastaje dzień tak po przykrym początku waszego wspolnego życia niech nastanie radość!
Zapewne dali Ci do podpisania papiery byś dzieciątka nie brała jak byłaś w szoku,wiem tak robią,bardzo mi przykro że nie masz grobu ,myśle że jeśli poszło to do kremacji to prochy rozsypują na polu pamieci,może jest jakaś zbiorowa mogiła takich dzieciątek.
Swiatełko dla Twojego Aniołka(******)
i dla mojego Tomcia(*******)
U nas jest przy bazylice taka zbiorowa mogiła dzieci martwo narodzonych.
|
Re: moja historia
