...gdzieś przeczytane...
Nie każda ciąża kończy się szczęśliwym happy endem, czyli narodzinami maluszka. Czasami partnerom przychodzi radzić sobie z traumą poronienia. Utrata dziecka jest wyzwaniem zarówno dla kobiety, jak i mężczyzny. Każde z nich cierpi, tylko na inny sposób. Kobiety, które straciły ciążę, bardzo często obwiniają się za poronienie. Otoczenie niejednokrotnie też nie pomaga w dochodzeniu do normalności. Owszem, daje prawo do przeżycia żałoby po stracie dziecka i wypłakania łez, ale jednocześnie pojawia się oczekiwanie, często niezwerbalizowane bezpośrednio, by kobieta szybko wróciła do rzeczywistości i zaczęła żyć „normalnie”.
Przyszli rodzice, którzy z utęsknieniem oczekują potomka, nie mogą pogodzić się z przykrą rzeczywistością, kiedy kobiecie nie udaje się donosić ciąży. Trauma utraty dziecka dotyka bezpośrednio kobiet, bo to one noszą w łonie maluszka. Mężczyźni jednak też przeżywają śmierć dziecka. Różnica dotyczy jedynie ekspresji uczuć.
Mężczyźni przeżywają smutek w środku, nie manifestują w sposób widoczny swojego cierpienia. Na początku pojawia się szok, bezradność, zaprzeczanie, potem złość, ból, frustracja, poczucie winy, pustka i żal. Mężczyzna cierpi dodatkowo, widząc, jak płacze jego kobieta. Czuje wewnętrzny obowiązek, by zadaniowo podejść do cierpienia swojej partnerki i otoczyć ją wsparciem. W ten sposób ukrywa swoje negatywne uczucia. Często nie pozwala sobie na wypłakanie łez i smutek. Coraz mocniej zaciska zęby, by „z twarzą” przejść przez okres żałoby po stracie dziecka. Czas leczy rany.
Co może zrobić partner dla swojej kobiety w tym trudnym dla nich czasie? Może z nią i przy niej być, towarzyszyć jej. To tyle i aż tyle.
Jak stratę dziecka przeżywa kobieta? Inaczej niż mężczyzna. Kobieta ma potrzebę pokazania, że cierpi, wypłakania się, wykrzyczenia bólu, porozmawiania o tym z innymi, bycia wysłuchaną, zrozumianą, potrzebuje podzielić się z innymi swoimi bolesnymi doświadczeniami. Ekspresja negatywnych emocji umożliwia przeżycie żalu, złości, bólu, smutku, poczucia pustki oraz poszukanie wsparcia z zewnątrz. W tym czasie bardzo ważny dla kobiety jest kontakt z partnerem i jego wsparcie. Kobiety też chętniej niż mężczyźni szukają wsparcia u specjalistów, psychologów, terapeutów, zapisują się do grup wsparcia, udzielają się na forach dla „aniołkowych rodziców”, piszą pamiętnik itp.
Większość kobiet, które przeżyły poronienie, przeżywa tzw. zespół utraty dziecka, który może przedłużyć się w czasie i przekształcić w pełnoobjawowy epizod depresyjny. Strata dziecka jest wielką traumą dla rodziców, dlatego niejednokrotnie potrzebna jest specjalistyczna pomoc psychologiczna lub/i psychiatryczna. Kobiety mogą obwiniać się za poronienie. Nie znając przyczyn utraty dziecka, lokują winę w samych sobie, co staje się bazą dla rozwoju zaburzeń depresyjnych. Dochodzenia do siebie po poronieniu nie ułatwiają komentarze otoczenia. Nie warto propagować takich mitów, które niepotrzebnie wpędzają w poczucie winy niedoszłe matki. Trzeba poszukać wsparcia i pomocy, by z czasem zacząć optymistycznie patrzeć w przyszłość. Trzeba dać sobie czas na przeżycie żałoby po stracie dziecka i żyć z myślą, że na górze czuwa nad nami mały aniołek.
|
Re: jak rozmawiać z mężem po poronieniu
