Witaj. Bardzo, bardzo Ci współczuję.Stracić dziecko to najgorsze, co może nas spotkać. Każda z nas tu obecnych przeszła to samo , dlatego tylko my jesteśmy w stanie Cię zrozumiec i napisac coś sensownego. Dobrze znamy ten ból, ten horror, tę rozpacz... Od odejścia Twojego synka minęło dopiero 2 miesiące, to bardzo krótki czas, jesteś na początku okresu żałoby, więc masz prawo do różnych uczuc, zachowań, płaczu krzyku, rozpaczania, złości, nerwów. Nie walcz z tymi uczuciami, im intensywniej je przeżyjesz, tym szybciej miną. Najpierw minie uczucie totalnej rozpaczy, potem okaże się, że powoli zanika ból duszy, pozostaje jednak uczucie ogromnego smutku. Często szwankuje zdrowie, psychika, ale to wszystko jest w żałobie normalne. Na pewno nie pocieszyłam Cię tymi słowami,ale chcę dać Ci nadzieje, że ten straszliwy stan z czasem minie, złagodnieje. Będziemy żyć wbrew wszystkiemu, najlepsza metoda to metoda drobnych kroczków, nic na siłę. Dobrze, jesli masz wokół siebie kochające i zyczliwe osoby, pozwól im się sobą opiekować.
Na tym forum jest ogromna ilość różnego rodzaju nieszczęść, ale czytając historie rodziców po stracie dzieci, zwłaszcza matek i ich uczuć poznajemy wroga - i widzimy, jak sobie inni z tym wrogiem radzą. Ja radzę sobie już 38 lat - tak, mój synek zmarł w 1980 roku i nadal pamiętam, odczuwam, przezywam. Ale już od wielu, wielu lat bez tego koszmarnego bólu.W moim przypadku czas uleczył rany.
|
Re: Moj Mati
