Ja tez chciałabym podzielić się moją tragedią jaką przeszłam na którą wogóle nie byłam przygotowana.Zaczęło się wielkim szczęściem 9 miesięcy temu kiedy to po wielkich trudach zobaczyłam dwie kreski i stałam się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi i szczęście to trwało 40 tygodni i 5 dni.Przy każdej wizycie ciągle słyszałam,że wszystko jest dobrze moja Julcia rośnie zdrowa, nie mogłam się już doczekać żeby ją zobaczyć przytulić.Kiedy mąż wiózł mnie do szpitala w nocy z regularnymi skurczami co 5 minut to z jednej strony się bałam a z drugiej czekałam na tą chwilę 9 miesięcy.Po przyjęciu do szpitala dostałam jakiś zastrzyk po którym skurcze przeszły,rano mój lekarz powiedział ze jutro będą mi wywoływać poród ale niestety wszystko przerwała tragedia kiedy położna po południu przyszła i już nie usłyszałam tętna mojego skarba.I moje szczęście się zakończyło 25.06.2012.Teraz wiem że zawinili lekarze bo w nocy kiedy mnie przyjmowali lekarz spytał się mnie czy mój lekarz prowadzący powiedział mi o małej ilości wód i w karcie zostało wpisane małowodzie lecz niestety żaden nic nie zrobił i moja córcia się udusiła.Kiedy codziennie stoję nad jej małym grobem nie mogę się z tym pogodzić że jej ze mną nie ma,że to chyba jakiś zły sen lecz patrząc na jej zdjęcie wiem że to niestety jedyne zdjęcie jaki mam z moją kluseczką.Może mogłam coś zrobić,te wyrzuty zostaną ze mną do końca życia nie mogę sobie z tym poradzić i wytłumaczyć dlaczego tak się dzieje co złego zrobiłam ze tak się stało.Czemu nie mogę się cieszyć moim skarbem tak jak inni tylko ciągle zalewać się we łzach rozpaczy. ana
mój anioleczek-Juleczka
