Witam!!!Czytam to forum od września,ale dopiero teraz postanowiłam napisać.Razem z mężem wychowujemy 2 synów 15 lat i 6 lat(nasze wspólne dziecko.W marcu 2010 dowiedziałam się,że jestem w ciąży.Było to miłe zaskoczenie,bardzo się cieszyłam.Nie ukrywam,że miałam nadzieję na córeczkę.Na początku lekkie plamienia,tydzień w szpitalu,ale później ok.W lipcu na badaniach prenatalnych dowiedziałam się że będzie synuś byłam rozczarowana ale później dotarło do mnie że ważne że dzidzia jest zdrowa.jednak moje szczęście skończyło się we wrześniu.Na usg okazało się że mam małowodzie i hipotrofie płodu.Byłam załamana ale wierzyłam że będzie ok.Jednak po tygodniu w szpitalu zdecydowano o c.c.Mój Łukaszek urodził się 16 września w 28 tc.z wagą 550g.Był maleńki ale żył.Wierzyłam,że sobie poradzi.Niestety 19 września mój synuś odszedł.Mam ogromne wyrzuty sumienia że bardzo chciałam dziewczynkę więc Bóg zabrał mi syna.chyba już na zawsze to poczucie winy pozostanie. Zaczął się mój koszmar.Było i jest ciężko,ale mam dzieci męża i muszę jakoś sobie radzić.Najgorsze że nikt mnie nie rozumie.Nawet moja mama nie potrafił mi okazać wsparcia,widocznie tak miało być,jakby miał być chory...Przecież mój aniołek był zdrowy miał tylko nie rozwinięte płucka.Chciałabym ciągle mówić o moim synku ale mam wrażenie że nikt nie chce mnie słuchać.Wszyscy wysyłaja mnie do psychologa kiedy ja czuję że wcale go nie potrzebuję ja po prostu potrzebuję żeby ktoś mnie wysłuchał
Mama Marcelka (29.07.2005) i aniołka Łukaszka(16.09.2011-19.09.2011)oraz Miłoszka(10.01.2013)
|
MÓJ KOCHANY ANIOŁEK ŁUKASZEK
