Jest to fragment z ewangelii.
“wziął dziecko, postawił je pośród nich, objął i powiedział: Kto przyjąłby jedno z takich dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje, a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał” (Mk 9, 36-37;
przynoszono do Jezusa małe dzieci, aby włożył na nie ręce. Uczniowie surowo tego zabraniali. “Gdy Jezus to zobaczył, oburzył się i powiedział do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie zabraniajcie im, bo do takich jak one należy Królestwo Boga. Zapewniam was: Kto nie przyjmie Królestwa Boga jak dziecko, nie wejdzie do niego. I objął je, i błogosławił, kładąc na nie ręce” (Mk 10,14-16; por. Mt 18, 3). Jezus nie powiedział: “Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie (...), aby weszły do Królestwa Boga”, ale: “bo do takich jak one należy Królestwo Boga”. Słowa te przypominają pierwsze z Błogosławieństw w zapisie ewangelisty Łukasza: “Błogosławieni ubodzy, bo do was należy Królestwo Boga” (Łk 6, 20). W modlitwie “Ojcze nasz” te dwa pierwsze słowa wyrażają ufną postawę dziecka wobec najlepszego Ojca, tchną intymnością i ciepłem.
Przejmująca jest ta postawa Jezusa. To właśnie dzieciom bezwarunkowo obiecuje On zbawienie w zbliżającym się Królestwie. Dziecko to żywy symbol nadziei na rozwój i stawanie się, istota najbardziej zagrożona na swojej drodze ku przyszłości. Stąd troska Nauczyciela o jego “przyjęcie”. Warto zwrócić uwagę, że zwrot mówiący również o “przyjęciu Królestwa Boga” w postawie dziecka pojawia się tylko dwukrotnie w Ewangeliach (Mk 10, 15 i Łk 18, 17). ( Tyg. Powszechny)
|
Re: Dlaczego? Szukając odpowiedzi..
