Witam
Nasz Aniołek odszedł 20 września 2006 w 10tc. Strasznie mi z tym okropnie boli i bardzo tęsknie. Powodem był dosyć duży krwiak macicy. Radziłam się kilku lekarz i są raczej zgodni, że po 4 miesiacach mamy próbować ponownie. Czyli tak okolice stycznia. Tylko, że do 4msc bede musiała bardzo na siebie uważać, odpoczywać na leżąco w ciągu dnia zwolnienie z pracy. Problem z tym, że mieszkamy z teściami. Moje problemy rozpoczeły się wraz z bardzo oczekiwanym ślubem, a co się z tym wiazało przeprowadzką do pszyszlych tesciów. Matka mojego męża powtarzała, że boi się sytuacji jak zamieszkamy razem- ja nieswiadoma optymistka powtarzalam jej, ze damy rade, jakoś bedzie. Bardzo się mylilam. Mieszkam tam ok roku a moje życie zostało zamienione w piekło. Ciągła kontrola, zwracanie uwagi doslownie we wszystkich dziedzinach: jak mam prac, kiedy otwierać okno, w co sie ubierać bo słysze komentarz, że w czyms wygladam jak "strzecha", w jaki sposób myć toalete, czego uzywać, a czego nie. O kuchni juz nie wspominając. Ostatnio doszlo nawet do grzebania w mojej brudnej bieliźnie trzymanej pod łózkiem w pojemniku i czekajacej na pranie. Za każdym razem kiedy cos sie takiego dzieje dochodzi szantarz, żebym mic nie mówiła mężowi co jak to ujmuje "obie na tym stracimy". Pozatym zlosliwości na każdym kroku i od czasu do czasu powtarzanie mi czyj to dom. Dla mnie jedynym rozwiazanie jest wyprowadzka, dla mojego męża nie- mam sie "postawić" tesciowej. Kilka razy probowalam jest wtedy jeszcze gorzej i atmosfera w domu zupelnie nie do zniesienia, a tesciowa londuje na pogotowiu z kłopotami z nadcisnieniem. Kilka razy obiecywała że nie bedzie się wtracać i na obietnicach się skończylo. Przy ciąży którą straciłam też były spięcia Akcja pod tytytułem: mama sobie znaleźć państwowego lekarza nie prywatnego bo można zaoszczędzić i różne inne sytuacje. W każdym razie ciągłe nerwy co nie pomoglo tej ciąży. Boje sie kolejnej w tym domu, tymbardziej, że lekarz zaznaczył, że do 4 miesiaca mam leżeć dużo i odpoczywać. Jestem osobą która nie lubi sie kłócić więc jedynym odreagowaniem tych sytuacji było to, że moglam sobie popłakać. Strasznie się boje i nie wiem co mam robić. Bardzo zależy nam na dziecku, wiem że jezeli teraz spróbuje i coś znowu będzie nie tak to mam czas i szanse na leczenie. Tylko nie wiem jak będzie w domu. Z drugiej strony może lepiej byłoby poczekać do momenty kiedy zdobedziemy własny kąt tylko, że jak wówczas coś nie wyjdzie to sobie nie wybacze, że wczesniej nie zareagowałam. Pozatym ja tak strasznie pragnę maleństwa. Jestem na rozdrożu...
\******/ dla wszystkich aniołków
Maja Korytkowska
|
Nie wiem co robić
