Mamo Michałka
Tak bardzo Cię rozumiem i wiem jak sie zyje, bedąc wciąz w strachu. Wiem tez co to pokora...od zawsze wiem. Moja corka zyla dluzej niz Twoj Michalek, bo odeszla gdy miala prawie 24 lata...Od urodzenia do 8 roku zycia tez zylismy w ciaglym leku, kazdy maly bol brzucha to juz byl strach, ze moze cos sie odnowilo, pogorszylo...Potem bylo pieknie i cudownie bo wszystko sie unormowalo, wszystko juz mialo byc dobrze. Byly po drodze jeszcze dwie operacje ale z innych mniej powaznych powodow...A potem gdy moja coreczka juz byla na 4 roku studiow , gdy byly plany, ze jak skonczy studia i bedzie pania magister to zalozymy wspolnie mala firme z perfumami i kosmetykami...bedziemy podrozowac, bedziemy wreszcie spokojni, szczesliwi...bo mamy prace, bo wreszcie przestało brakowac pieniedzy...Ale marzenia pozostaly niespelnione bo moja coreczka zachorowala na raka i nie skonczyla juz studiow, po 16 miesiecznej walce w maju 2008 roku odeszła... Pytasz jak dalej zyc, mimo pokory ktorą zawsze mialas, mimo zgody na krzyz ktory na ramiona Ci wlozono...i ja to pytanie ciagle zadaje. Staram sie zyc , staram sie podnosic ciagle od nowa, staram sie ten krzyz dzwigac i isc wciaz przed siebie. Jutro 20 miesiecy a kazda minuta, kazdy ranek i wieczor ma na imię Agatka...ja nie rozpaczam.. ja nie placze gdy mam wokol ludzi, nie odizolowalam sie tez calkiem od ludzi, nie porzucilam wreszcie Boga, ktoremu tyle moglabym miec za zle. Wciaz przy nim trwam, a On przy mnie...Mysle, ze pomaga mi w tym w duzej mierze moja corka. Bo wszystko co robie robie dla niej, nawet to glupie prawo jazdy na stare lata...dla niej. Tak czuje, ze bylabym nie w porzadku gdybym pozwolila tej czastce mnie, ktora pozostala umrzec za zycia.Tak czuje, ze dla swojej corki mimo ze jej obok fizycznie nie ma, ze wlasnie dlatego, ze jej zycie bylo pelne cierpienia, walki, bolu mi nie wolno sie poddac, mi nie wolno zginac w cierpieniu i lzach ..bo nie byloby to w stosunku do tego co ona musiala przejsc w porzadku. Dlatego wciaz walcze (we łzach czesto)i wynajduje sobie wciaz nowe zajecia, wyzwania, moze nieraz malenkie dla innego czloweika a dla mnie ogromne aby cos robic, cos co moze pomoze innemu dziecku, czlowiekowi, co moze pozwoli innemu czlowiekowi dostrzec iskierke nadziei w ogromie bolu i cierpienia. I tak minelo te 20 miesiecy... a jakby wszystko bylo wczoraj, jakbym wczoraj ją za reke przeprowadzala na tamta strone. Mysle, ze i Ty po pierwszym okresie lez, krzyku, zalu i bolu bedziesz robic wszystko z mysla i dla swego Michalka, aby tam u Pana byl dumny z mamusi i spokojny o nia. Gdybys chciala napisac na meila halas1961@o2.pl
Halina-mamaAgatki
|
Re: Opowiem Wam o moim Michałku.
