Nad Twoja białą mogiłą
białe kwitną życia kwiaty.
Ileż lat to już minęło
bez
Ciebie, duchu skrzydlaty...?
Nad Twoją białą mogiłą
od lat tylu już zamkniętą
spokój krąży z dziwną siłą,
z siłą jak śmierć niepojętą.
Nad Twoją białą
mogiłą
cisza jasna promienieje,
jakby w górę coś wznosiło,
jakby krzepiło
nadzieję.
Nad Twoją białą mogiłą
klękam ze swoim smutkiem.
O! Jak dawno to już
było,
jak się dziś zdaje malutko...
Nad Twoją białą mogiłą,
o zgasłe moje
kochanie,
me usta szepczą bezsiłą:
daj im wieczne odpoczywanie.
Ten piękny
wiersz dedykuję dzieciom, zmarłym w naszej rodzinie:
- Witusiowi, mojemu
synkowi(1980)
-dzieciątku mojemu, utraconemu w 11tc(1981)
-dzieciątku mojej siostry,
utraconemu w 8tc(2001)
-mojemu wnuczkowi, utraconemu w 10tc(2007)
-wcześniaczkowi
Grzesiowi (1955)
-4-letniemu Ignasiowi, synkowi mojej babci, który zginął w płomieniach w
naszym domu(1926)
-malutkiej Marysi, która "podobno" była(1929)
-Jagience,
którą pokonała sepsa(1937)
-7-letniemu Marcinkowi, który zginął w wypadku w
gospodarstwie(1949)
-wszystkim dzieciom, które odeszły, a o których nie wiem.
Śpijcie
spokojnie(*)(*)(*)
|
Wspomnienie...dedykacja.
