Czytam już dluszy czas wasze posty,ale dopiero teraz mam odwagę opowiedzieć moja historie.
Zaszłam w ciąży z 3 dzieckiem,bardzo się cieszyliśmy z mężem,trójka dzieci to było zawsze moje marzenie.
Początek ciąży był dobry nic nie wruzylo niczego złego,aż do pewnej nocy zaczęłam ciężko krwawic 13tc.Pojechałam do szpitala gdzie błagałam Boga zęby moje dziecku żyło.
Gdy usłyszałam słowa lekarki ze jest wszystko z dzidziusiem dobrze to moje łzy były już tylko łzami szczęścia.W macicy pojawiły mi się torbiele które spowodowały krwawienie.Po dwóch dniach wróciłam do domu,ale musiałam odpoczywać.
Krwawienie powinno szybko ustąpić ale niestety tak się nie stało,wystraszona 15.09.2010 poszłam do mojego ginekologa,uspokoił mnie ze już wszystko jest w normie i zrobił USG wtedy słyszałam ostatni raz bicie serca mojego synka.
Szczęśliwa wróciłam do domu i zawiadomiłam cala rodzinę ze nasz synek będzie żył ze jest silny i się nie podaje.
Moje dzieci córeczka 5 latek i synek 3 latka cały czas pytały czy na pewno.
Pamiętam jak się kłócili co się urodzi oczywiście każdy chcica mieć rodzeństwo swojej pułci.
Wieczorem położyłam się do łózka pogłaskałam brzuszek i powiedziałam ze go Kocham,nie przeczuwam tego co się stało tej nocy.Ok 4-ej 16.09.2010 wstałam do łazienki i po powrocie do łózka poczułam pękniecie i strasznie mokro zdziwiona wróciłam do łazienki,tam już wszystko potoczyło się szybko odeszły mi wody i zobaczyłam jaskrawa krew.
Zaczęłam krzyczeć i płakać mąż przybiegł i nie wiedział co ma robić.Urodziłam malutkiego człowieczka,(dopiero w szpitalu powiedzieli mi ze to chłopczyk).Zadzwnilismy po moja koleżankę zęby została z dziećmi a my pojechaliśmy do szpitala tam w strasznym bólu urodziłam łożysko a rano przeszłam zabieg łyżeczkowania.
Prawie 2 godziny spędziliśmy w nocy z naszym synkiem,tego co wtedy czułam nie da się opisać słowami ,ten zal do całego świata ból rozpacz to byli coś strasznego.
Mamy jego zdjęcie odbicie stópki i raczki,takie pamiątki dostaliśmy ze szpitala.
Mieszkam w Niemczech i tu się szanuje Dziecko od pierwszego dnia poczęcia,rano odwiedził mnie pastor zaproponował wspólny pogrzeb naszego Bartusie.
Powiedział ze tu co 4 miesiące dzieci które zmarły przed czasem.Chowa się w jednej trumience zęby miały grób i pamięć o nich nigdy nie umarła.
8.11.2010 odbył się pogrzeb była granatowa trumienka z piękna kolorowa tęcza i przyczepione do niej baloniki,które pościliśmy do nieba już na koniec do naszego dziecka naszego Bartusia.Wszystkie dzieci były owinięte w niebieskie chusty z żółtymi gwiazdkami.
Po pogrzebie dostaliśmy rożek chustki z gwiazdka na pamiątkę.
Ten dzień był kolejnym ciężkim dniem w moim życiu teraz minęło już 2 miesiące od tej tragicznej nocy ale nadal w moim sercu jest straszliwy ból.
Gdy widzę ten mały grób z aniołkami przyniesionymi przez rodziców i kwiatami czuje ze mój synek nie powinien tam być ze powinien być pod moim serduszkiem.Czy ja kiedyś poczuje ulgę,czy jeśli zajdę jeszcze kiedyś w ciąży czy przestane się bać o życie mojego dziecka?
Nie wiem czy kiedyś znajdę odpowiedzi na moje pytania czy znajdę spokój,ale wiem jedno ze to ze to w końcu napisałam ulżyło mi troszkę.
Jest mi ciężko jak widzę moja koleżankę która przypadkiem zaszła w ciąży i ma termin porodu na 2.03.2011,a ja miała bym na 20.03.2011.Czuje ze to będą kolejne daty które zranią moje serce po raz kolejny..
Ala mama Bartusia 15tc 16.09.2010 i Aniołka 14.01.2011 (*) oraz dwójki Zdrowych Rozrabiaków.
|
Stracilam Synka Bartusia w 15.tc i 6 dni 16.09.2010 Dlaczego to tak bardzo BOLI ...(*)