Cóż, ja też mam taki problem. Strata naszego synka (20tc.) spowodowała całkowite zamknięcie isę męża- na mnie, na znajomych. ma pretensje do cąłego świata, do mnie (że nie uważałam, że nie zmieniłam trybu życia po zajściu w ciążę), do siebie samego- że nie był wobec mnie wystarczająco stanowczy, że był za mało zaangażowany, że pozwolił mi "stawiać na swoim", i jeszcze tysiąc innych zarzutów. Ja, pomimo koszmaru jaki przeszłam, staram się pozbierać i patrzeć w przyszłość, a zostawić to co było. i choć to ogromnie trudne, to doszłam do wniosku, że to jedyna droga aby uniknąć psychiatry. Ale też ja- w odróżnieniu od mojego męża, mówię o naszej stracie. On nie mówi nic. Jak go "zmobilizować", żeby zaczął pracować nad problemem?
Ulka
|
pomoc mężowi