 Kochani! | Hits: 1260 |
|
wustyle
31-10-2007 10:58 |
[ ]
[Odpowiedź] [Widok uproszczony] [Rozwiń temat] [Subskrybuj]
|
Nie bylo mnie tu dobrych kilka miesiecy. Czuje sie jak male dziecko w ciemnej piwnicy, pelne obaw, czy zza rogu nie wyskoczy jakis stwor...
Ilez razy probowalem zajrzec tu, zobaczyc co u Was, jak sobie dajecie rade, czy w Waszym zyciu pojawily sie juz pierwsze promienie ciepla.
Nie moglem...
Moje zycie, po przyjsciu na swiat Antoniego zmienilo sie bardzo. Kiedy zmarla moja corka nie wierzylem, ze jeszcze kiedys bedzie "normalnie".
Tak bardzo pochlonelo mnie bycie tata, ze balem sie zagladac tu i pisac jako tata po stracie...
Dzis jednak przelamalem sie i pisze do Was w nadzieji, ze mi wybaczycie.
Uswiadomilem sobie, ze boje sie bolu zaloby tak bardzo, ze nie potrafie juz prawie wcale czytac o stratach i problemach. Powinienem miec sile i wspierac Was, dzielac sie swoimi doswiadczeniami, ale ten strach prawie zawsze wygrywa...
Jutro pojedziemy na grob corki. Bedzie tloczno, pewno zimno i mokro. Nie lubie jezdzic w ten dzien na cmentarz. Nie lubie zmieszanych spojrzen znajomych kiedy stoje nad grobem Laury. Wole cisze i spokoj, kiedy moge usiasc na chodniku kolo grobku i palac papierosa gdybac co by bylo gdyby...
Ale jutro jest dzien szczegolny. Smutny ale wyjatkowy. To paradoks, ale wlasnie w tym dniu jest okazja zeby spotkac prawie cala rodzine, znajomych ze szkoly, przyjaciol.
Moze jednak nie bedzie tak zle...
Trzymajcie sie kochani i wybaczcie mi moje tchorzostwo...
Sebastian - tata Laury, Zuzi i Antosia
|
|
|
:: w górę ::
|
