Starachowice. 15 października obchodzony jest Dzień Dziecka Utraconego. Modlimy się za zmarłe dzieci i ich rodziców. Zapraszamy na wspólna modlitwę różańcową w środę 15 X o godz 17:30.
„Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię” (Jr 1,5)
W Polsce Dzień Dziecka Utraconego obchodzony jest od 2004 r., za sprawą inicjatywy Organizacji Rodziców po Stracie oraz Rodziców Dzieci Chorych – „Dlaczego” i portalu dlaczego.org.pl., który zaproponował, by 15 października poświęcony był modlitwie za zmarłe dzieci i ich rodziców. W świątyniach odprawiane są tego dnia specjalne Msze św., z zapalonymi zniczami, które symbolizują zmarłe dzieci. Znicze zapala się też na grobach dzieci. Idea ta zaczęła się rozszerzać. Przybywało miast, gdzie modlono się za zmarłe dzieci. Obok największych, jak Warszawa, Gdańsk, Kraków, Poznań i Szczecin, także Siedlce, Trzebnica, Wejherowo, Ostrów Wielkopolski… Chcemy, by w tym roku dołączył także Starachowice.
Co roku w Polsce około 40 tysięcy kobiet doznaje poronienia, 2 tysiące dzieci rodzi się martwych, a kolejne kilka tysięcy, na skutek chorób i nieszczęśliwych wypadków, nie dożywa pełnoletniości. O tych dramatach nie piszą kobiece pisma, bo temat jest zbyt trudny. Rodzice, którzy tracą swoje dzieci są osamotnieni i zapomniani. Bliscy próbują pocieszać, że będą mieli albo mają inne dzieci, a to sprawia jeszcze większy ból. Nawet w Kościele nie zawsze znajdują zrozumienie. W takich sytuacjach najczęściej zadawane jest pytanie: Dlaczego? A nie chodzi o to, żeby znaleźć na nie odpowiedź, ale by towarzyszyć w stracie. Kontakt z rodzicami, którzy stracili dziecko, jest ważnym wyzwaniem, także duszpasterskim.
W wywiadzie-rozmowie z Andre Frossardem Jan Paweł II wyznał: „Wiem z własnego doświadczenia, przede wszystkim z okresu mojej młodości, że cierpienie ludzkie przede wszystkim mnie onieśmielało. Trudno mi było przez pewien czas zbliżać się do cierpiących, gdyż odczuwałem jakby wyrzut, że oni cierpią, podczas gdy ja jestem od tego cierpienia wolny. Prócz tego czułem się skrępowany uważając, że wszystko, co mogłem im powiedzieć, nie ma pokrycia po prostu dlatego, że to oni cierpią, a nie ja”.
Niestety, wciąż nie ma społecznego przyzwolenia na przeżywanie przez rodziców żałoby po przedwczesnej utracie dziecka (np. tzw. poronieniu samoistnym).
Wciąż pokutuje wizja embrionu, płodu, a nie dziecka poczętego. Dlatego idea obchodzenia „Dnia Dziecka Utraconego” jest także związana z potrzebą zmiany sposobu postrzegania przez społeczeństwo tych problemów. I powinna być także okazją do udzielenia wsparcia, gdy rodzice czasem wprost proszą: „Pozwólcie mi pożegnać się z moim dzieckiem”. Dzień ten ma również przywołać pamięć wszystkich dzieci zmarłych na każdym etapie życia i z jakiegokolwiek powodu, także aborcji.
Tu pojawia się jeszcze jeden problem – kwestia godnego pochówku ciał dzieci utraconych przed narodzeniem. W tradycji polskiej czytelnym znakiem poszanowania godności osoby ludzkiej, bez względu na to, jak długo żył i jakie rozmiary osiągnęło jego ciało są groby. „Umarłych pogrzebać” – oto jeden z uczynków miłosierdzia co do ciała. Taka jest nauka Kościoła, której nie powinniśmy zapominać.
W wielu miastach powstały Groby Dzieci Utraconych. To nie tylko miejsce pamięci dla osób bezpośrednio dotkniętych utratą dziecka, to także znak czci należnej milionom dzieci, po których nie ma nawet śladu i których szczątki zostały sponiewierane w sposób niegodny człowieka. Grób taki jest miejscem pomagającym po chrześcijańsku przeżyć ból i żałobę, jest miejscem spotkania z nimi. Rodzice, którzy przeżyli dramat, tam znajdują ukojenie. Wiele osób zatrzymuje się przy takim grobie na modlitwę i zapala znicz, aby uczcić pamięć dzieci, którym z różnych przyczyn nie dane było żyć. Wiele osób cierpiących tam właśnie szuka przebaczenia. Zdarza się, że kobiety, które podjęły trudne decyzje zmieniają zdanie, ponieważ to miejsce uświadamia im, że noszą w sobie nowe życie.
źródło:
http://parafia.starachowice.pl