Nie czuje sie zraniona, juz tylu ludzi wytrzasalo sie nade mna i krytykowalo moje zycie ze kolejny raz juz nie robi wrazenia. Tylko do pomocy nikt sie nie kwapil.
Wiesz, najgorzej jest jak sie zna rokowanie - moze dlatego wyksztalcenie kobiet tak dlugo bylo uwazane przez Kosciol za dzielo szatana. Jesli nie wiesz, mozesz sie ludzic ze wszystko bedzie dobrze, ze bedzie jak w familijnych filmikach gdzie na poczatku jest ciezko ale pod koniec wszyscy sie usmiechaja, obejmuja i mowia "kocham cie". Ale co robic gdy sie wie ze nie bedzie dobrze, gdy sie juz widzialo podobne przypadki, dzieci ktore tygodniami i miesiacami lezaly na intensywnej terapii az umarly nawet nie zobaczywszy swiata za oknem? Albo inne, ktore ku radosci i zaskoczeniu personelu jakims cudem przezyly ale ich zycie jest pasmem cierpien i kalectwa?
W Peru rozmawialam dlugo z ciotka mojego meza, opowiedziala mi o swojej corce ktora urodzila sie z wodoglowiem i przepuklina rdzeniowa. Pomimo ze zaraz po urodzeniu zoperowano przepukline i zalozono zastawke by odprowadzac nadmiar plynu z mozgu nie rozwijala sie. Przez 8 lat lezala bezwladnie w lozku, nie reagujac na slowa i nie rozpoznajac rodzicow. Co roku jezdzili z nia do szpitala by wymienic zastawke az powiedzieli "dosc, to nie ma sensu, tylko przedluza cierpienie jej i nasze" i w 8 roku juz nie pojechali. Ich corka krotko potem zmarla. Czy ich tez nalezy oskarzyc o eutanazje i potepic? Ja ich rozumiem. Po prostu czlowiek ma tylko okreslona wytrzymalosc. Niestety, w zyciu niewiele jest prostych wyborow "dobro-zlo", czesto trzeba podejmowac bolesne decyzje. Mnie tez to dopadlo i musialam podjac decyzje ktora w danym momencie naszego zycia byla najlepsza dla nas wszystkich, ktora oszczedzila bolu nam i dzieciom i ocalila nasza rodzine w krytycznej sytuacji. Niestety moje dzieci nie byly zdrowe, mialy wady ktore doprowadzilyby do ich smierci - z uduszenia (zbyt krotkie zebra nie pozwolilyby im oddychac) i z niewydolnosci nerek. A jesliby ktores z nich przezylo byloby kalekim karzelkiem o krotkich konczynach, zniszczonych stawach i problemach z oddechem, unieruchomionym na wozku i uzaleznionym do smierci od maszyny do dializy. Sekcja drugiego Aniolka potwierdzila diagnoze. Boli mnie ze ludzie ktorzy bardzo manifestuja swoja religijnosc nie ofiarowali nam wtedy zadnej pomocy ani nawet slowa pociechy, za to po fakcie sa pierwsi do krytykowania. Pozdrawiam
Sabina
|
Re: Iwona - Sebas proszę o opinie
