Droga Ewo,
dziękuję Ci bardzo za Twoje świadectwo, za to, że mimo wszystko ufasz Bogu i starasz się iść każdego dnia i dawać siebie (to jest prawdziwa miłość), choć - właśnie - ból pozostanie, rana pozostanie. To jedna z tajemnic cierpienia, która nie kaleczy, kiedy się człowiek na to zgodzi, zgodzi, że to jest tajemnica, że pewne rzeczy zrozumie, ale jest pewien margines rzeczy, których człowiek nie zrozumie. Jeśli na siłe będzie chciał Bogu zajrzeć w karty to spotka się z milczeniem, albo skonstruuje sobie własną teorię, użyteczną dla niego, ale niestety, nie mającą wiele wspólnego z rzeczywistością. Dziekuje za Twoje świadectwo i błogosławię Cię w tej drodze, która nie jest łatwa.
Tak, rozumiem też ten argument, że od dziecka nam wkładają do naszej głowy i naszego serca obraz Boga, który - naprawdę - nijak się ma do tego, co spotykamy choćby w Biblii. Nijak. Czy to wina naszych rodziców? Dziadków? A może jeszcze dalszych pokoleń? To trochę wina wszystkich, Kościoła również, bo przecież - tak jak piszesz - ten obraz nie wziął się z powietrza. Choć to nie zawsze Kościół tak naucza przez księży, to czasem człowiek, pod wpływem różnych doświadczeń konstruuje sobie "boga na własną miarę" i tak naucza swoje dzieci. Zachęcam Cię jednak, by łatwo nie zwalnia się z pewnego "obowiązku" poszukiwania Boga takim, jaki On jest naprawdę, by czytać Pismo Św. i poznawać Go, by może poczytać jakąś wartościową lekturę, ale przede wszystkim by się modlić: Panie, daj mi się poznać, jaki jesteś naprawdę. Bo jakikolwiek by obraz nam nie zostawili nasi rodzice w głowie - to nie oni będą nas przyjmować w Królestwie Ojca (przynajmniej nie w pierwszej kolejności), tylko sam On, Bóg, Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa... i obyśmy Go wtedy rozpoznali, żeby się nie okazało, że mamy tak fałszywe wyobrażenie o nim, że Go nie poznamy, że Go zignorujemy.
Jeszcze raz dziękuję za Twojego maila, pozdrawiam bardzo serdecznie i nie przestaję się modlić o wzrost wiary i głębokiej relacji z Tym, którego nazywamy naszym Ojcem! +
------
...naucz mnie dawać a nie liczyć, walczyć a na rany nie zważać... Internetowy Dom Rekolekcyjny: http://www.e-dr.jezuici.pl
|
Re: do o. Grzegorza
