Zaledwie 1,5 miesiąca temu usłyszałam "bardzo mi przykro, ale niestety ma pani rację..."
To był 30 tc. Środa wieczór, Tatuś przykłada do brzucha ciepłą dłoń, a Jasio ładuje kopniaki jeden za drugim, ale pozwala mamie zasnąć. W czwartek oczekujemy na gości, więc trochę sprzątania, w piątek spędzamy aktywnie dzień z naszymi gośćmi, a w sobotę coś za cicho w brzuchu...wypijam szklankę zimnej wody i już jest ok - czuję ruchy. W niedzielę jestem lekko zaniepokojona, mąż przykłada ucho do brzucha i mówi, że słyszy ruchy...jednak oboje stwierdzamy, że dla spokoju pojadę w poniedziałek do swojego lekarza.
Jest poniedziałek 27.11.2017r. Pakuję się w auto i jadę do lekarza. Okazuje się, że on jednak przedłużył sobie urlop i go nie będzie. Dzwonię do męża i pytam co robić. Zadzwoniłam jeszcze do położnej, mówię w czym rzecz i każe jechać do szpitala. Pędem lecę jeszcze do domu po kilka najpotrzebniejszych rzeczy, bo położna zapowiedziała, że na pewno będą chcieli mnie zatrzymać na kilka dni jak już mnie przyjmą na oddział. Mąż jeszcze w pracy. Jadę na Izbę Przyjęć, mówię do kobiety, że nie czuję ruchów i że w sumie to sama nie wiem, bo to moja pierwsza ciąża. Każą mi się przebrać w piżamę i prowadzą od razu na badanie tętna. Jest, słyszę je! Po czym jednak zdaję sobie sprawę, że to co słyszę to moje tętno...Pielęgniarka z przerażeniem w oczach mówi "wie Pani, że bardzo chciałabym wyczuć to tętno...". Idziemy na usg i tam słyszę "bardzo mi przykro, ale niestety ma pani rację...nie ma ruchów". Moje serce pękło na miliard kawałków...Proszę lekarza, żeby sprawdził kilka razy i widzę tą prostą linię braku akcji serca...Zabrali mnie na salę. Nie wiem do końca co się dzieje, bo od razu podali mi tabletkę na uspokojenie. Mówią coś o wywołaniu porodu, o tym, że najlepiej urodzić naturalnie i że mogę dziecko pochować...Nic do mnie nie dociera. Do męża zadzwonić nie mogę, bo jest kierowcą ciężarówki i przecież nie powiem mu przez telefon. W głowie milion myśli, dzwonię do mamy. "Mamo, Jasio nie żyje". Płacz. Piszę do męża kiedy będzie. W końcu wchodzi na salę, a ja nie wiem jak mu powiedzieć, co mu powiedzieć. Przytulam Go mocno i mówię "Kochanie, serduszko naszego Jasia przestało bić". A później już nic nie pamiętam.
Od rana dostaję tabletki na wywołanie porodu. Przez cały dzień mąż jest przy mnie. Nic się nie dzieje. Dostaję prawie 40 stopniowej gorączki. Nie pozwalają jeść. Podają milion leków. Wieczorem mąż jedzie do domu wyprowadzić psa, a mi przestają podawać na noc leki. Czuję skurcz. Jeden, za chwilę drugi i kolejny. Wchodzi położna, rzucam tylko, że się zaczęło, a ona mi na to, że to mój pierwszy poród i żebym sobie nie myślała, że tak szybko urodzę. Zostawia mnie. Wysyłam smsa do męża, żeby przyjeżdżał. Skurcze są co kilka sekund, chodzę po ścianach. Wpada mąż, a ja z bólu zwijam się na łóżku. Dzwonimy po położną, ale nikt nie przychodzi. Mąż lata po korytarzu i szuka kogokolwiek. Znalazł. Idzie położna i w chwili gdy wchodzi na salę, ja czuję parcie. Ląduję na porodówce i słyszę "zaraz pani urodzi". Błagam o znieczulenie, nie mogę się ruszyć, nie mam siły, ale położna rzuca tylko "tak boli poród". Kilka minut i Jaś jest na świecie. Cisza... nie słychać nic, tylko czy chcę go potrzymać. Nie chcę. Nie chciałam też, żeby mąż był przy mnie. Został za drzwiami. Płaczę i odwracam wzrok. Jestem zła na Jasia. Po kilku godzinach jestem zła na siebie, że byłam zła na Niego. Mam ochotę go zobaczyć, przytulić, ale jest już za późno...W piątek wychodzę ze szpitala. Sama, z mężem. To boli. W sobotę jest pogrzeb Jasia. Jesteśmy my, moja mama, teściowa i Jego chrzestni. Myślałam, że zemdleję. Było okropnie ciężko,ale mąż powiedział, że muszę być silna dla Jasia i byłam... Brakuje mi Go. Za miesiąc miał się urodzić.
|
Historia mojego Jasia - 28.11.2017