Kiedy urodziłam Julkę, tak nagle, niespodziewanie, cały mój świat zmienił się w jednej chwili. Nie mogłam uwierzyć, że moje maleństwo nie żyje... Krzątałam się po domu szukając jakiegokolwiek śladu naszej córeczki. Nie mogłam sobie poradzić ze startą... Po roku, kiedy ponownie zaszłam w ciążę nagle odżyłam. Choć pełna obaw, poczułam się w końcu szczęśliwa. Zaczęłam się śmiać, tak normalnie, szczerze, jak już dawno się nie śmiałam. A teraz... moje szczęście znowu zgasło. Kiedy urodziłam synka w 30 tyg ciąży, byłam o Niego bardzo spokojna. Coś we mnie nie dopuszczało do głowy złych myśl. Wiedziałam, że mój maluszek jest w dobrych rękach. Poza tym był bardzo silny... w 5 minucie życia otrzymał aż 8 pkt w skali apgar. Dopiero później coś się zaczęło dziać... Musiał zostać zaintubowany, następnie reanimowany... drugiej reanimacji już nie przeżył. Żył 8 godzin, a ja w tym czasie spałam... Kiedy mieliśmy z mężem czas żeby się z nim pożegnać lała mu się krew z noska, z każdą godziną coraz mniej, aż zastygła całkowicie. Na kartce papieru mamy odciski jego rączek i stópek, w telefonie jedyne zdjęcie, a w sercu ogromny żal i dezorientację... Przecież miało być wszystko dobrze. Nie umiem teraz żyć, nie umiem znaleźć sobie miejsca, nie umiem rozmawiać, nie umiem być sobą. I boję się znowu zajść w ciążę...
mama dwóch Aniołków- Julki ur i zm 14.01.2014 i Kacperka ur i zm 24.07.2015
|
Moje maleństwa...