Jestem tutaj sama nie wiem dlaczego i jak się tu znalazłam. Chyba chciałam się komuś wyżalić ale co tylko napiszę to usuwam i nie wiem jak ująć to co chciałabym powiedzieć. Straciłam 2 dzieci moje dwa aniołki, chyba za dużo jak na mnie. Te dzieci były dla mnie wszystkim, z mężem o pierwszą ciąże staraliśmy się 2 lata i gdy się udało rok temu w lutym usłyszeliśmy że serduszko przestało bić, następnie zabieg. Wówczas nikt mnie nie poinformował o moim prawie pochowania dziecka, nie wiedziałam co się dzieje, dopiero w domu czytałam fora i się dowiedziałam jakie miałam prawa ale było już za późno... Jednak wtedy się nie poddałam wiedziałam, że często się to zdarza przy pierwszej ciąży nie pomagało ale dawało nadzieję, że następna ciąża będzie prawidłowa, i zaczęliśmy starania. Udało się w październiku test wyszedł pozytywnie, ciąża przebiegała prawidłowo, badania lab. bez zarzutu, aż na wizycie w 15 tygodniu nie zobaczyłam mojego dziecka podczas wykonywania USG, lekarka kazała mi się ubrać i usiąść, znałam ją i wiedziałam, że coś jest nie tak. Powiedziała, że kosmówka strasznie przyrosła a bicie serduszka naszego dziecka jest nie widoczne, muszę jak najszybciej pojawić się w szpitalu. Już następnego dnia rano byłam na oddziale już innego szpitala. Potwierdziła się diagnoza mojej Pani doktor, moja córeczka nie żyła. I znowu tabletki, zabieg. Urodziłam moją kruszynkę miała takie małe nóżki rączki nosek zadarty była i dla mnie jest najpiękniejszym dzieckiem, przecież jest moja. Powiedziałam, że chcę ją pochować, szpital poinformował mnie o wszystkim, o badaniach genetycznych na potwierdzenie płci, procedurach. Pomogli we wszystkim. 28 stycznia odbył się pogrzeb mojej Wiktorii i choć ona leży w tym małym grobie to dla mnie jest tam ona i jej rodzeństwo. Wiktorii do trumienki włożyłam aniołka- który symbolizował mi w domu pierwsze dziecko i pierwszy test ciążowy... Pogrzeb był straszny, ale wiem, że słusznie postąpiłam- to była właściwa decyzja. Dziś prawie miesiąc później nadal śni mi się Wiktoria, cmentarz, nagrobki. Wizyty u psychologa a w sercu pustka i żal. Nie mogę powiedzieć, że nie chcę już dziecka, że go nie pragnę, bo tego tak nagle nie przestaje się czuć, ale nie mogę go mieć bo nie dam rady i chyba już nigdy nie dam rady...
"Nic nie boli bardziej, niż śmierć spełnionego marzenia..."
Iwona mama 2 Aniołków. Drobinki 26.02.2013 oraz Wiktorii 09.01.2014 tak bardzo Was kocham
Oraz ziemskiej Liliany
|
Moje 2 aniołki