Kochane mamy Aniołków w tę sobotę minęły 3 miesiące od kiedy odeszła moja kochana córeczka. Nie mogłam być na cmentarzu bo jeszcze jestem w Anglii. Życie tutaj po tym wszystkim jest męką jedyne co mnie tu trzyma to mój narzeczony. Na chwilę obecną nie mamy możliwości żeby wrócić do Polski na stałe. To boli i to bardzo. Dostaje na bieżąco zdjęcia od moich rodziców jak są na cmentarzu. Może wydaje się to dziwne ale każda rozmowa telefoniczna z nimi rozpoczyna się pytaniem : Czy byli u Wiki? Czy było dużo liści? itp.
Cały czas walczę tutaj o to aby lekarka przez którą się to wszystko stało odpowiedziała za swoją błędną diagnozę. Jedna kancelaria prawna już odrzuciła naszą sprawę. Znalazłam kilka innych kancelarii i oczekuję od nich na decyzję czy ich adwokaci się podejmą sprawy czy też nie i znowu będę musiała szukać innych prawników. Jak słyszę słowa od prawnika o odszkodowaniu to mnie trzęsie. Nie potrafią zrozumieć tego że chcę jedynie aby lekarka poniosła konsekwencje swoich czynów. Kto wie ile kobiet ona skrzywdziła? Według mnie nie powinna ona zajmować się kimkolwiek. Chyba ta sprawa daje mi siłę. Może jak usłyszę że prawnie wina byłą lekarki będzie mi trochę lżej na sumieniu. Że to nie ja zawiniłam, że to nie przeze mnie moja córeczka zmarła. To uczucie jest straszne.
Teraz jak widzę na facebooku jak moje znajome wklejają zdjęcia swoich dzieci, które byłyby rówieśnikami mojej córeczki to serce mi pęka. Jak kiedyś potrafiłam cieszyć się wiadomością, że ktoś ze znajomych będzie miał dziecko, to teraz te słowa wywołują ból, ból który nie maleje. Fakt z okresem czasu staje się on stłumiony ale nadal silny. Już teraz nie płaczę cały czas. Są dni kiedy nie mam siły na nic, ale są też takie kiedy podnoszę się i pójdę z narzeczonym "między ludzi"
Jednak jak widzę maluszki w wózkach znowu się załamuję. Nie potrafię jeszcze przebywać wśród dzieci, tych właśnie w wózeczkach.
Obecnie jestem na macierzyńskim do czerwca. Macierzyńskim bez dziecka u boku. Ja naprawdę nie wiem co mam ze sobą robić. całymi tygodniami siedzę w domu, sprzątam, piorę, gotuje i tak w kółko. Aby tylko czym się zająć. Jeszcze nie dawno cieszyłam się na ten czas, że będę z córeczką tyle miesięcy razem w domu. A teraz? Teraz to są puste ściany. Pokoik mojej córeczki nie jest prawie otwierany, nie potrafię, mam blokadę psychiczną żeby móc tam posiedzieć. Ile razu próbowałam to wychodziłam zapłakana.
Najgorsze kochane mamusie jest chyba to, jak ktoś ze znajomych moich bądź moich rodziców pyta się czy już się otrząsnęłam. Jak można takie pytanie zadać? Zamiast spytać się czy psychicznie daje sobie radę czy dostaję cegłą w twarz. Inni mówią, że rozumieją mój ból, bo stracili kogoś bliskiego (ojca, męża) to nie jest to samo JA STRACIŁAM DZIECKO, które miałam przez tyle miesięcy w brzuszku, i które widziałam zaledwie 1,5 doby. A nawet i nie.
Kupuje sztuczne kwiatki, robię wiązanki, kupuje aniołki i mnóstwo innych rzeczy, a żeby w grudniu jak będę w Polsce móc udekorować mojej córeczki grobek, żeby jej się podobał, żeby widziała że mamusia była, że włożyłam w to serce.
Przepraszam, że tutaj to wszystko piszę, ale nawet nie mam z kim porozmawiać. A wiem, że Wy mnie jako jedyne zrozumiecie. Za każdym razem kiedy cokolwiek tutaj napiszę jest mi troszeczkę lżej. Nie wiem dlaczego tak jest ale choć przez chwilę czuję spokój.
Córeczko Kochana Byłaś, Jesteś i Zawsze Będziesz Całym moim Sercem. Kocham Cię Najmocniej na Świecie. <3 [*][*][*]
Dla Waszych Aniołków Kochane Mamusie ślę promyczki [*][*[*][*][*]
Magda mama Wikusi (*20.08.2014 +22.08.2014)
|
Re: Moja kochana córeczka Wikusia (* 20.08.2014 + 22.08.2014)
