W czwartek wracam do pracy - po 4 miesiącach od śmierci mojej Kruszynki...
Wiem, że to kolejny krok na przód w moim życiu, w jakimś sensie powrót do "normalności". To ważny moment, bo wiem, że trzeba żyć dalej, trzeba walczyć o swoje marzenia o swoje szczęście...
Kurcze tylko sama nie wiem czy ja chcę zrobić ten krok. Najnormalniej po prostu chyba się boję...boję się zacząć żyć jak "kiedyś". Bo jak tu żyć skoro straciłam marzenia, straciłam największy skarb - straciłam swoją Córeczkę... wraz z nią ogromny kawał samej siebie.
Podejmę tę walkę - po raz kolejny ją podejmę...mam tylko nadzieję, że nie zabraknie mi sił...
Kocham Cię Skarbeczku i bardzo mocno tęsknię ------------------------------------------------------------------- "Czas upływa... Z róż opadają płatki, ale nie ciernie."
Re: Tak bardzo ją kocham...trzeba żyć "normalnie"
