Dziewczyny ja też bardzo bałam się powrotu do pracy, ale również wiedziałam że mąż rodzice nie pozwolą mi siedzieć i rozpaczać całymi dniami.
Na jakiś tydzień przed powrotem wpadłam na chwilkę do swojego działu aby pogadać, zrobić pierwszy krok. Było naprawdę znośnie, każdy szczerze współczuł i naprawdę zachowywał się taktownie.
Powrót nie jest łatwy szczególnie pierwsze dni. Ludzie czują się zakłopotani, niezręcznie widząc nas po raz pierwszy, ale z czasem to mija i jest normalnie. Mnie nikt o nic nachalnie nie wypytywał, to raczej moje koleżanki były zaczepiane.
Niestety wiadomo, że ludzie plotkują i tego się nie uniknie. Od jednego kolegi usłyszałam, że Bóg mnie pokarał, niektórzy palną coś bez zastanowienia i to niestety boli, ale to był mój jedyny niemiły przypadek.
Mnie osobiście powrót do pracy pomógł, można na chwilę zająć czymś myśli, naprawdę byłam zadowolona, że wróciłam, chociaż też bałam się tego.
A co do zmiany pracy to trzeba mocno to przemyśleć (też rozważałam taką opcję). Po pierwsze czy mamy możliwość szybko ją znaleść i na jakich warunkach. Ja wiedziałam, że w miarę szybko chcę rozpocząć starania o rodzeństwo dla Zosi, a mając umowę na czas nieokreślony jednak zabezpieczenie socjalne jest naprawdę spore. Cały okres ciąży 100% płatne, później 22 tyg. macierzyńskiego 80% plus urlop czyli kolejne prawie 2 mc (licząc ubiegły rok i obecny) no i później wychowawczy gdzie przez trzy lata pracodawca płaci składki do zus-u dla nas i te lata liczą się do stażu emerytalnego.
Trochę się rozpisałam, ale naprawdę powrót do pracy to nic strasznego, a pomaga wrócić do jako takiej normalności, poza tym dowiedziałam się, że jedna z moich koleżanek też jest aniołkową mamą.
mama Zosi (ur i zm. 1.05.09) 24 tc., Stasia ur. 11.03.10 36 tc., i Olka ur. 9.08.13 40 tc.
|
Re: jak żyć? co robić?-szybko wracacie do pracy?
