Ten wiersz napisała moja babcia, po ¶mierci naszego synka a jej jedynego prawnuka. Gdy czytałam ten wiersz, łzy same płynęły mi po policzkach. Dziękuję babci. Franusiu byłe¶ rado¶ci± całej rodziny.
Franu¶ – Aniołek!
Kiedy przybył do niebios, znalazł się przed Panem,
Widać było u Niego oczka zapłakane,
Bóg zapytał : „Dlaczego ty dziecino płaczesz ?”,
Nie umiał mówić, iż tu jest całkiem inaczej !
Nie ma mamy, ni taty- kto mnie ukołysze,
Jak został przeniesiony, w tę niebieska ciszę,
Bóg znał jego my¶li, więc mówić nie musiał,
Pomy¶lał- co może uczynić dla Franusia.
Zbliżył się do aniołka, otarł mu oczęta,
Dobrze wiedział, że ziemskie pieszczoty pamięta,
Ażeby mu tych pieszczot tu nie brakowało,
Podszedł doń i pogłaskał łys± główkę mał±.
Jak mogę cię pocieszyć ? Skrzydełka ci stworzę,
A Franu¶ się odezwał: Dziękuję ci Boże !
Cudem podrósł i chciał na imieniny taty,
stan±ć w drzwiach, jeszcze swojej ukochanej chaty.
Pan Jezus kocha dzieci, jako dobry ojciec,
Rzekł: fruń dziecię i tak swoje oczęta pociesz,
Tylko zaraz powracaj, by bram nie zamknięto,
Franu¶ pofrun±ł, jak ptak, z buzi± u¶miechnięt±.
Tak zostało spełnione, to życzenie jego,
Wpadł, jedynie na moment do domu swojego,
Zobaczył swych rodziców, lecz go niewidz±cych,
Posłał pocałunek, aż z nieba gor±cy.
Już nie płakał, obok niego lecieli anieli,
Starsi, którzy go pod swoj± opiekę wzięli,
Razem z nim Kochanowska Urszulka leciała,
Mimo całego wieku się nie postarzała.
Więc Franu¶ razem z ni±, w chórze anielskim ¶piewa,
Radosne echo na całe niebo rozbrzmiewa !
Zofia Pawłowska
|
Franu¶ Aniołek - wiersz napisany przez prababcię
