Mysle ze tylko Wy mnie zrozumiecie.
Franek ma ponad 3 tygodnie a ja jestem w rozsypce. Hormony. Depresja. Sama nie wiem co. Wszystko mnie wkur** jest mi tak zle i ciezko, to co glownie robie to rycze. Wszystko wyprowadza mnie z rownowagi.
Nie moge sie dogadac z moim mezem, moja kochana mama dzisiaj juz wrocila do siebie do domu, takze jej pomoc sie urwala, mialam wrazenie, ze tylko ona jest po mojej stronie.
Wiem, ze dziecko najwazniejsze... ale maz i tesciowa chyba zapomnieli o tym co ja przeszlam. Ze to druga ciaza w ciagu 1,5 roku, ze ciecie - operacja, ze rozregulowane hormony. Ciagle tylko slysze od meza - musisz byc silna - masz dla kogo zyc.
Ja to wiem, ale szalu dostaje, karmie butelka, dostalam Bromergon na zatrzymanie laktacji. Kazdy madry lekarz mowil o innym dawkowaniu tego leku. W szpitalu jedno, moj ginekolog drugie, polozna trzecie, pediatra czwarte i psychiatra piate. Jedni zeby brac mniej, drudzy ze wiecej. Takze ponad trzy tygodnie biore to swinstwo, chodze po scianach, rycze, przeciez to zwykly gowniany hormon. No i od dzisiaj powiedzialam - pieprze to, odstawiam Bromergon. Zawiazuje piersi, chociaz nie wiem czy w ogole mam pokarm.
Do tego nowe leki antydepresyjne, ktore musza sie przetrawic. Jak bralam wiecej moglabym spac non stop, jak zmniejszalam depresja sie poglebiala.
No i stalo sie... od poniedzialku zostaje sama z Mlodym, (tesciowa na dole, ale nie chce jej "pomocy") fizycznie czuje sie po cieciu super, nie czuje ze mialam jakikolwiek zabieg, fizycznie po lekach dramat, psychicznie dramat, jutro 1 listopada i to moze tez mnie rozkleja. Nie bylam u Szymonka od porodu.. patrze i widze, co by bylo jakbym miala ich dwoch... Franio jest podobno podobny do Szymonka.. i patrze na niego i placze. Tesknota za nim nie byla taka ogromna jak teraz. Moje zycie to fale, kogo bardziej kocham. W ciazy Franka- wyrzuty sumienia ze zapominam o zmarlym dziecku, teraz bardziej Szymona, tak bardzo tesknie, choc Franek jest tuz obok...
Zaczelam byc agresywna... wkurza mnie kazdy talerzyk nieodlozony, dzisiaj awantura bo chodze i sprzatam rzucone przez meza skarpetki, a on do mnie ze sie dopieprzam, latam czasem jak szalona po domu i sprzatam, pozniej padam fizycznie i emocjonalnie, czuje, ze nie dam rady, czuje sie jak zombie, wszyscy oczekuja ode mnie abym byla silna bo juz wszystko zle za nami, czy aby napewno?
Szymon ur/zm 20.03.2012 - 38 tc
www.zawszepamietam.blog.pl
|
Wszystko mnie wku***
