Witamy Cię na naszej stronie. Pragniemy by to miejsce stało się azylem dla osieroconych rodziców. Zależy nam aby tacy rodzice stracili owo nieznośne poczucie wyjątkowości, którego zapewne doświadczają w swoim środowisku, by mogli podzielić się swoim bólem, tęsknotą, trudem, drobnymi radościami, by mogli opowiedzieć o swoim dziecku. Pamiętaj, nie jesteś sam.
Oto kolejny 15 października - Dzień Dziecka Utraconego. Dla niektórych będzie to następna rocznica, piąta, dziewiąta, piętnasta .... a dla innych świeża (zbyt świeża) rana. Dla nas wszystkich jednak będzie to ważny dzień, który zaznaczamy w kalendarzu po to, aby dać światu do zrozumienia, z jak bardzo ważnym problemem mamy do czynienia.
Dzień Dziecka Utraconego to nie jest "Święto" jak niektórzy sugerują. To nie jest wyłączny dzień w którym wspominamy nasze dzieci, bowiem nasze dzieci żyją w nas przez cały rok, całe lata i zawsze w każdej sekundzie życia mamy je w pamięci. Jego potrzeba wynikła najpierw z potrzeby mówienia światu o naszym bólu, a potem z konieczności dokonania zmian w świecie, który ucieka od śmierci i od cierpienia, za wszelką cenę wmawiając ludziom, że "wszystko będzie dobrze, uśmiechnij się".
Nie. Nie będzie dobrze. Nawet jeśli uda się zagoić tą ranę - to na zawsze pozostanie wyraźna RYSA na duszy. Życzę wszystkim WAM i sobie, wiary i nadziei, że jednak to dziecko nie umarło, lecz śpi. I przyjdzie taki czas, kiedy otworzy oczka, złapie Cię mocno za rękę i powie "Mamo, Tato ... Kocham Cię."
